Mevrouw Emmerik

‘Onze Vader, Onze Vader…’

Mevrouw Emmerik deelt in het interview haar bijna-doodervaring tijdens Tweede Wereldoorlog.

Mevrouw Emmerik groeide op in een kruideniersgezin in Utrecht met haar oudere zussen en haar drie broers. In het begin van de oorlog zag ze de Duitsers langs marcheren maar ‘als kind voelde je de dreiging niet. Ik had drie broers die in de leeftijd waren die oud genoeg waren voor de Tewerkstelling maar zij zaten niet ondergedoken. We hadden een ruimte in huis waar ze zich konden verstoppen. Dat heeft mijn ouders we een hoop spanning gebracht.’

‘Vanaf de zolder kon je de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal zien die heel vaak gebombardeerd werd. Daar hebben we heel vaak die luchtaanvallen gezien. Op een dag hadden we hout gehaald op de kar van mijn vader toen we over deze brug moesten toen de vliegtuigen kwamen. We zijn toen onder de wagen gekropen en we zouden bidden maar kwamen niet verder dan ‘Onze Vader, Onze Vader’.

Mevrouw Emmerik heeft nog een boek van haar man waarin hij beschrijft hou hij met twee broers uit Amsterdam naar Borne vertrokken is.

Over het einde van de oorlog, ‘We wisten dat de oorlog nog niet afgelopen was maar dat dit niet lang meer zou duren. Toen kwamen de geallieerden en die hebben de Duitser weggebounjourd. We stonden toen op de stoep te juichen. Dat was pas feest…’