Mevrouw Wierda

‘Ik heb nog nooit zulke blije mensen gezien…’

Mevrouw, Wierda was nog maar vijf jaar toe de oorlog uitbrak zo woonde samen met haar ouders en zeven kinderen in? Ondanks haar jonge leeftijd kan ze die periode in haar leven nog goed herinneren. Het heeft een grote indruk op haar gemaakt.

‘Ik merkte dat de oorlog begonnen was doordat de Duitsers de drie scholen tegenover ons in beslag genomen hadden. Dus wij konden niet meer naar school. Ook de angst van mijn ouders, je mocht niet zomaar meer de straat over.’

‘Wat verder in de oorlog als er dan vliegtuigen overkwamen dat waren ze vreselijk bang die soldaten. Dat schoten ze op die vliegtuigen en dat was een heel angstig iets. ‘S nachts als er Engels vliegtuigen over vlogen werden we uit bed gehaald en moesten we beneden onder de tafel schuilen. Dat waren best wel angstige tijden.

Ook huiszoekingen werden gedaan en de familie ontkwam hier niet aan. Ze waren opzoek naar jonge mannen. ‘Mij vader was een oudere man. Het was zijn tweede huwelijk de Duitsers geloofde dat niet en vroegen aan mijn broertje, ‘is dat opa?’, nee zij hij dat is mijn vader, en toen geloofde ze het pas.’

Bij de bevrijding was net nog steeds gevaarlijk en mochten ze niet naar buiten want de Duitsers schoten op alles. ‘Bij de bevrijdingsfeesten stond de hele boel op z’n kop!’ Wat opviel was de blijheid van de mensen en dat ze weer naar buiten mochten. ‘Het eerste was dat we weer rustig in huis konden zijn en niet steeds die angst hadden. Maar het was nog een gevaarlijke tijd want er werd nog geschoten door mensen die heulden met de Duitsers.’

‘Mijn halfbroer zat in Amsterdam, ook tijdens de hongerwinter. Daar maakte mijn ouders zich veel zorgen over. Ma de bevrijding kwam hij weer thuis en ik heb nog nooit zulke blije mensen gezien…’